«نگاهش را مثل تکه ای سایه به چشم های کلمیشی انداخت.»1

نگاه بلقیس، پس از مرگ برادرش مدیار، چنان تیره وتار و به تعبیر سمبولیک دولت آبادی چنان تکه ای سایه است که آن تکه سایه تنها با درخشش خورشید محو می شود.

«دانای کل» خورشید را می تاباند. خورشید این بار در «کلیدر»، در هیات مردی ساده و ایلیاتی ظاهر می شود، این مرد که مایه های دگرگون شدن دارد، در پیوند با اتفاقات پیرامون خود قهرمان می شود. قهرمان، قهرمان به دنیا نمی آید بلکه قهرمان می شود. قهرمانی در کوران حوادث و رویدادها رخ می دهد. «گل محمد یک آدم معمولی است، البته جسور و زیبا هم هست... سلسله ای از حوادث او را در مسیری قرار می دهد تا سرانجام در برابر اربابان و حکومت پشتیبان آنها بایستد و کشته شود.»2