سه روز گذشت. سه روز بلند. سه روز بد. سه روز عزا.

سه روز از آخرین روزی که در دل آن همه خاک، دستان زخم خورده مردمان، کاشانه اش کرده بودند. سه روز پیش شهری بود. شهری که سرد و گرمش میوه می داد. سه روز گذشت و دیگر نه زمین مهربانی کرد و نه آسمان مروت. صبح سه روز پیش بود که دل های ما به اندازه یک خبر کوچک از شهر نام های بلند آن قدر لرزید که فهمیدیم فاجعه فقط یک کلمه کوچک نیست. سه روز پیش بود که ما فهمیدیم، سرزمین شیرینی های سفره گرسنگان چقدر سست بوده است. سه روز پیش بود که زمین نایستاد. صبوری نکرد و آسمان یادش رفت آنها که زیر پایش ایستاده اند، پدران و مادران و فرزندان صبورترین سرزمین های جهانند و این تازه اول داستان تلخکامی ها بود.