بادکنک های آبی و قرمز، سفید و سبز با آن دنباله های بلند سفید و براق، زیرخورشید تابان تلالو داشت وقتی خانواده ها با اشتیاق، دلنوشته هایشان را به دنباله ها گره زدند و منتظر فرمان پرواز ماندند. یکی نوشته بود عزیز دلم، یکی گفته بود بابای خوبم، یکی از دلتنگی اش گفته بود، یکی از نبودن هایش و همه از بهشت نوشتند.

عکس های قاب گرفته یا روبانی مشکی گوشه اش داشت یا مدالی طلایی به دورش؛ عکس ها، آدم های زنده روزگاری نه چندان دورند، هرکدام با یک قصه، هرکدام راوی یک مرگ که حالا شده اند قهرمان های سرزمین ما که 12 سال است جشن نفس یادشان را گرامی می دارد و بازماندگانشان در یک روز دورهم جمع می شوند برای تسکین دلشان.