قوه مجریه ایران، در دو دهه اخیر بی شکوه شده است. وزیران کشور و ارشاد دولت های هفتم و هشتم در خیابان کتک خوردند و ماموران امنیتی اش خودسر شدند و انضباط اقتصادی کم نظیر دولت، زیر سایه منازعات سیاسی گم شد. معاون اول رئیس جمهوری و چند مقام دیگر دولت های نهم و دهم متهم به فساد شدند و رابطه رئیس آن با نهادهای دیگر حاکمیت تیره شد و تیره ماند و برنامه های فقرزدایی آن در غبار منازعات سیاسی و فساد مالی گم شد. دولت یازدهم با بحران دستمزدهای نجومی روبه رو شد و برنامه مهار تورم آن رنگ باخت و بزرگ ترین دستاوردش در حوزه سیاست خارجی (برجام) را بی همراهی جناح های رقیب پیش برد و این برنامه فارغ از اصولی بودن یا اصولی نبودنش، هنوز برازنده عنوان «توافق ملی» نشده است.