آتشی در دست در سرمایی سوزان، تنی عریان و جانی پریشان چند صد متر را می دود تا اسطوره شود برای کودکان یک ملت: نه! برای یک ملت، اسطوره ای زنده و دست یافتنی. اسطوره ای سربرآورده از عادی ترین مردم، مردمی که صدهاشان را با آتش تن پوشش زندگی دوباره بخشید. او که دهقان بود و هر سال زندگی می کاشت و زندگی درو می کرد این بار نیز زندگی کاشت و زندگی بخشید و نهال دیگری از جانبازی و ازخودگذشتگی و انسانیت را در فرهنگ یک ملت کاشت، ملتی که اسطوره کم ندارد و بر اسطوره هایش به سختی می بالد و از این رو اسطوره شدن و ماندن در میان شان سخت دشوار است. با همه این سختی ها دهقان آذربایجانی با فداکاری باورنکردنی اش خود را