آرشیو سه‌شنبه ۱۴ آذر ۱۳۹۶، شماره ۳۹۶۹
هنر و ادبیات
۹
نگاه

علی حاتمی فیلمسازی بود بدون منیت

امین تارخ

«مادر» مهم ترین و ماندگار ترین فیلم کارنامه علی حاتمی است: او بی تردید فیلمساز تاریخ ساز سینمای ایران است که با سبک و سیاق خود فیلم هایش را ساخته است. علی حاتمی با سلسله تصاویری خاص که تغزل و شعر در آن نهفته است کلام آهنگین خود را برای مخاطب به تصویر می کشد که این فضا برای مخاطب عام قابل فهم است و هم لذت بخش. فیلم های حاتمی در قالب قصه های بکر و جذاب انتخاب می شوند و در عینی که یک گویش شاعرانه دارند برای همه نوع مخاطب قابل درک و هضم است: ضمن اینکه برای تماشاگر لذت آفرینی می کنند. در واقع آنچه در کارهای علی حاتمی اهمیت ویژه دارد لذتی است که تماشاگر از تماشای فیلم های او می برد. به نظر من وظیفه هنرمند تنها رساندن پیام و آموزش به مخاطب نیست فرهنگسازی توام با لذت آفرینی مهم ترین خصیصه یک فیلم یا تئاتر است که هنرمند آن را خلق می کند و فیلم های علی حاتمی این ویژگی مثبت را داشت. علی حاتمی در کارهای خود فضایی را خلق می کند و در این فضا قصه اش را با هوشمندی برای مخاطب روایت می کند. حاتمی تاریخ را از دیدگاه خود به تصویر می کشد: تمام فیلم های او در تاریخ سینمای ایران یک هویت خاص دارند و اعتباری برای سینمای ایران هستند. فیلم های علی حاتمی چه بعد از انقلاب و چه قبل از انقلاب همه بر یک سبک و سیاق ساخته شده و او تنها فیلمسازی است که در گذر تاریخ سبک و سیاق فیلمسازی خود را به هم نریخته و تغییر نداده است. به همین دلیل شخصیت علی حاتمی هم همچون سبک فیلمسازی اش تغییرناپذیر بوده است. او در کارگردانی خودش بود: بدون منیت.

*بازیگر مادر و دلشدگان