در ایام نزدیک به انتخابات ریاست جمهوری پیشین با آقای عباس عبدی یک برنامه تصویری ضبط کردیم. آقای عبدی در آن برنامه از بی مخاطبی تلویزیون سخن گفت و اینکه چرا هیچ کس به فکر شان و آبروی تلویزیون نیست. گفتم: فکر می کنید با توجه به وضعیتی که الان تلویزیون دارد اصلا می توان فکری برای بهبود اوضاع کرد؟ و ایشان گفت: چرا نمی شود، کافی است شبیه یکی دو تا از همین برنامه هایی که شما الان دارید ضبط می کنید از تلویزیون پخش شود آن وقت می بینید مردم چطور از ماهواره ها روی برمی گردانند و پای تلویزیون می نشینند. حقیقتش را بخواهید اگرچه در آن جا با آقای عبدی مخالفتی نکردم منتهی در دل گفتم ماجرا به این سادگی ها هم که آقای عبدی می گوید نیست. مگر می شود با یکی دو برنامه حیثیت از دست رفته تلویزیون را به این رسانه برگرداند. اما حالا می خواهم بگویم با یکی دو اتفاقی که اخیرا در تلویزیون رخ داده پذیرفتن حرف آقای عبدی برایم راحت تر است. حضور فیگو در برنامه نود و حضور محمد قوچانی در برنامه سختانه محک خوبی بود برای جذب مخاطب خاص و عام. در هردو برنامه هم نه از معیارهای انقلابی عدول کرد و نه صدا و سیما کار خارق العاده ای انجام داد. فقط مدیران صدا و سیما کمی از چارچوب های خشک و رسمی و عبوس خود فاصله گرفتند و به قدر ارزنی جسارت ورزیدند و راه را برای برنامه سازان خلاف آمد عادت باز گذاشتند. برنامه اول میلیون ها عاشق و سینه چاک هوادار فوتبال را پای برنامه تلویزیونی نشاند و برنامه دوم شور و شوقی در جامعه روزنامه نگاری برانگیخت تا اگر هم برنامه را از تلویزیون ندیده اند از شبکه های اینترنتی ببینند و درباره اش حرف بزنند. به همین سادگی: به همین راحتی. قبلا هم نوشته ام این مردم حافظه تاریخی شان برخلاف گمان خیلی از فرادستان اتفاقا خیلی هم خوب کار می کند. فقط مهربانند و بخشاینده. پس حداقل از این ویژگی نهایت سوءاستفاده را ببرید و با آنها کمی مهربان تر باشید.