«ای اشک ها بریزید»؛ همین عنوان شاعرانه کافی بود که دیوان حسان دست به دست بین بچه مدرسه ای های دهه 70 بچرخد تا در مراسم مذهبی مدرسه، هر بار به مناسبتی، یکی از اشعار او را حفظ و حاضر کنند و سر صف برای دیگران بخوانند.

چطور می شود یک شاعر آیینی با شعرهایی که گاهی سهل و ممتنع است، این طور بین اقشار مختلف رواج پیدا کند؟ یعنی در یک خانه هم پدربزرگ و مادربزرگ شعرهایش را بلند بلند بخوانند و احسنت و بارک اللهی حواله هر بیتش کنند و هم بچه های کوچک تر برای مراسم صبحگاهی و ولادت ها و وفات ها سراغ دیوانش بروند؟ و مهم تر از همه این که، شعری مثل «آمدم ای شاه پناهم بده» ورد زبان همه شود آنقدر که بعضی ها آن را آهنگ پیشواز گوشی همراهشان کنند!