کافه ها جایی برای توقف هستند. برای دمی آسودن. گپ زدن با خودت یا با دیگری. جایی برای مرور خودت و آنچه گذشته است. نشستن در کافه با همه جا فرق دارد و کافه ها فقط جای نشستن نیستند و به همین دلیل کافه نشین و کافه دار مهم می شوند. از ادا و اطوار کافه نشینی که بسیار هم لذیذ است نباید غافل شویم: بعضی ها میزهای کنج کافه را ترجیح می دهند تا بسته روشنفکری شان کامل شود و دوست دارند گاهی با غم به خوشحالی دیگران خیره شوند که مثلا بگویند یارو خیلی تنهاست. این اداها بخشی از شیرین کاری های روشنفکرانه در کافه هاست. اما نمی شود کتمان کرد که تاریخ روشنفکری ایران هم به تاریخ کافه نشینی پیوند خورده است و با اینکه