هیچ کس نمی داند کی آمده اند، ازکجا آمده اند و برای چه مانده اند. بچه ها هم چیز زیادی نمی دانند، فقط می گویند کراچی، لاهور؛ کجایش را نمی دانند. داستان گذشتن شان از مرز را هیچ کس برایمان تعریف نمی کند، بچه ها هم اصلا نمی دانند مرز چیست. آنها تا چشم باز کرده اند زمین های خاکی جنوب تهران را دیده اند و زمین های سبزی کاری را. آنها شده اند همسایه کوره های آجرپزی، تصفیه خانه فاضلاب، قوچ حصار و قلعه علیمون.

شهرک علایین، تابلو دارد، ولی قلعه علیمون را باید پرسان پرسان پیدا کرد. راهش خاکی است و فضایش روستایی، مثل همه حاشیه ها که کنار شهرهای بزرگ قد می کشند. علایین و علیمون را این حوالی کسی نمی شناسد،