توی ایران روزنامه نگاری شغلی فصلی است؛ یعنی طرف دوماه کار می کند و 12 ماه بی کار است. اگر 12 ماه بی کار نبود، حتما 12 ماه باهاش کار دارند که چرا دو ماه کار کرده. وقتی هم می گوییم روزنامه نگاری شغلی فصلی است، حرف از روی شکم نمی زنیم؛ حالا یا روزنامه اش بسته می شود یا خودش بسته می شود یا در روش بسته می شود و مدتی دستش به روزنامه نمی رسد یا یکی با سردبیر می بندد و او اخراج می شود یا یکی با مدیرمسئول می بندد و او سردبیر می شود یا یکی با خود او می بندد و او می رود روابط عمومی یک آدم سیاسی می شود و خلاص یا یک سیاست مدار می آید و با روزنامه می بندد و به روزنامه نگارهای آن روزنامه حس ریپ دست می دهد