سال 1366 یا 67 بود و من دانشجوی زبان و ادبیات انگلیسی در دانشگاه فردوسی مشهد. به حکم جوانی و عرف زندگی دانشجویی، آشنایی ها زود به رفاقت می انجامید و من با مجتبی عبدالله نژاد، دانشجوی رشته ریاضی، زاده کاشمر به سال 1348 آشنا و در همان دیدار نخست رفیق شدم. رفاقت ما ریشه در علاقه مشترک ما به کتاب و ادبیات داشت. در همان دوران دانشجویی کتابخانه ای پر و پیمان داشت و کتابخوانی قهار بود: عادتی که تا دم آخر حفظ کرد. هرگز او را بدون کتاب ندیدم حتی در مهمانی ها. به خاطر می آورم که اگر شب در خانه ما می ماند تا صبح نمی خوابید و فقط در کنار قفسه های کتاب در جست وجوی عنوان های تازه بود. این همه خواندن لابد