بر اساس ماده 60 قانون برنامه سوم توسعه، حسابی به اسم ذخیره ارزی به وجود آمد تا 50 درصد منابع ارزی حاصل از صادرات نفت در آن ذخیره شود. همچنین مقرر شد مدیریت این حساب از سوی سازمان برنامه و زیر نظر هیئت امنای خود حساب انجام شود. سپرده های حساب ذخیره ارزی نزد بانک مرکزی سپرده گذاری می شد و از سودی که بانک مرکزی از سایر حساب های خود در بازارهای جهانی دریافت می کرد، باید به این حساب پرداخت می شد که رقمی حدود سه درصد بود. به موجب قانون برداشت از این حساب تنها برای کمک به تامین منابع لازم برای سرمایه گذاری بخش خصوصی در رشته های تولیدی امکان پذیر بود. این تشخیص نیز با بانک های عامل بود و فقط به بخش ارزی سرمایه گذاری ها تعلق می گرفت؛ بنابراین به هیچ صورتی قابلیت تبدیل به ریال نداشت. معنای این تصمیم این بود که فقط باید برای تشکیل سرمایه پرداخت می شد، نه سرمایه در گردش.