سال 1335 خورشیدی بود. من در کلاس پنجم دبستان درس می خواندم. در مدرسه ای در زادگاهم «نور»، در کنار دریای مازندران که در آن زمان شهر کوچکی بود. آن روز اواسط پاییز بود و آسمان ابری و گرفته. زنگ تفریح بود و بچه ها سرگرم بازی و شادی کودکانه. سروصدای شادی بچه ها فضا را پر کرده بود. من هم با همکلاسانم گرم بازی بودم. حیاط مدرسه ما در نسبتا کوتاهی داشت که در تمام روز باز بود. ناگهان پدری میان سال دست در دست پسری خردسال – هفت، هشت ساله- با دشداشه سفید رنگ ورورفته و پاپوش پاره، خسته از رنج و راه سفر، در آستانه در حیاط ظاهر شدند و توقفی کردند. ظاهرا پدر وقتی جست وخیزهای شادمانه بچه های مدرسه را دید، به تردید افتاد که نکند وقت مناسبی نباشد و شادی کودکانه بچه های مدرسه، بچه اش را حسرت به دل کند.