«ناامیدی» در ذهن بسیاری از ما برابر است با «نقطه پایان». در بن بست های کاری، در مقابله با بیماری های صعب العلاج، در مواجهه با شکست های احساسی و حتی هنگام برخورد با معضلات چندوجهی اجتماعی که دیگر به نظر می رسد راهی برای برون رفت از آنها وجود ندارد، حالتی انفعالی به خود می گیریم و انگار که منتظر حرکتی از سوی ماورا باشیم، خود را رها می کنیم؛ حتی از اندیشیدن! البته همیشه استثنا و افراد استثنائی هم وجود دارند که دست از تلاش برندارند و در سخت ترین شرایط هم به دنبال یافتن راهی دیگر یا امتحان کردن روشی نو درراستای تغییر وضعیت موجود باشند. اما متاسفانه راه اول آسان تر می نماید و البته که طرفداران بیشتری هم دارد.