لایحه بودجه هنوز لایحه است، اما بیشتر ملت ایران به آن به چشم قانون نگاه می کنند؛ انگار ناخودآگاه یاد گرفته ایم که تسلیم سرنوشت محتوم خود باشیم، انگار نه انگار که مجلسی تشکیل شده است و نمایندگانی داریم، قانون اساسی داریم و... این لایحه هنوز قانون نشده است، اما ما آن را قانون می پنداریم و به همان سیاقی که برای مرگ خواننده لس آنجلسی جوک می سازیم! برای گرانی بنزین، بودجه های شخصی، عوارض خروج از کشور و... هم جوک می سازیم... اصلا انگار واکنش این ملت به هر پدیده ای طنز است! اکنون وقت آن است که دانشگاه ها، رسانه ها و تک تک آحاد ملت نقدهای خود را به مفاد ناعادلانه این متن نشان دهند و در یک مطالبه ملی از نمایندگان خود بخواهند که از تصویب آن مواد خودداری ورزند... شاید که مجلس به جایگاه واقعی خود برگردد. یادم می آید که یک بار در تحقیقات خود در «روزنامه رسمی» به ماده واحده ای قانونی برخوردم مبنی بر اجازه استفاده از دو دستگاه خودروی پیکان توسط هیئت دولت برای امور ماموریت های محوله که به موجب لایحه ای، دولت میرحسین موسوی به مجلس تقدیم کرده بود! خنده ام گرفت و پیش خود گفتم اینها چه بی کار بوده اند؛ ببین وقت مجلس را صرف چه امور پیش پاافتاده ای کرده اند! در دهه 60 دولت و مجلس جزئی ترین و پیش پاافتاده ترین موارد را به صورت قانون با عبور از کانال های متعدد قانونی و نظارتی شفاف سازی می کردند. شاید یکی از دلایل نبود فساد مالی در آن سال ها نیز همین موضوع بوده است. بسیاری از تصمیمات مندرج در لایحه بودجه فعلی در زمان دولت های قبل هم وجود داشته و بودجه هایی برای نهادها و اشخاصی که مجلس نظارتی بر نحوه هزینه کرد مبالغ آنها نداشته، اختصاص داده می شده، اما دولت های پیشین حتی زحمت درج آن در لایحه بودجه را به خود نمی دادند و به طرق دیگر با دستورهایی امکان برداشت مبالغ هنگفت از بیت المال فراهم می شد.