تخریب ها و مخالفت ها با دولت برای ما که در طول انقلاب و پیش از آن در صحنه بوده ایم، تازگی ندارد. در واقع این شگرد سیاسی جناح راست است: شگردی که از ابتدای انقلاب به کار گرفته اند. هر وقت دولت توفیق پیدا کرده و حتی بدنه مایل به اصولگرایان به دولت نظر مثبت پیدا می کنند: چند وزیر را استیضاح یا تخریب می کند. این جناح اکنون نیز در همین راستا می کوشد. وزرا را زیر سوال برده و می خواهد که دولت را فشل کند.

این تخریب ها در مقاطع مختلف شدت و ضعف داشته است. این شدت و ضعف به زمانی بستگی دارد که بخش تمامیت خواه جناح اصولگرا برخی از مناصب قدرت را از دست می دهد. شاهد بودیم که در دولت نهم برای انتخابات ریاست جمهوری تمام قد و با تمام توان از احمدی نژاد حمایت کردند. مخالفت با دولت روحانی از سال 92 آغاز شد، البته اوایل تخریب ها کمرنگ بود. در حقیقت فضای کشور اجازه نمی داد تا این مخالفت ها فضا را مسموم کند. مخالفت هایی که در دولت یازدهم شروع شد و شدت گرفت، حتی در مقایسه با دولت اصلاحات بیشتر بود. یکی از اهداف مخالفان مستاصل کردن دولت بود و برای رسیدن به اهداف شان حوزه سیاست خارجی را به عنوان محور انتخاب کردند. هدف دوم از حمله به دولت روحانی این بود که بحران آفرینی و فسادهای دولت های نهم و دهم را از چشم جامعه بپوشانند و کمرنگ کنند. اجازه ندادند که روحانی در چند ماه اول دولت یازدهم به مردم بگوید چه وضعیتی را تحویل گرفته است. اصولگرایان در این تخریب کردن ها موفق نبودند و این ناموفقی دلایل متعدد داشت. نخست اینکه دولت یازدهم یک استراتژی فراملی را در پیش گرفت و مردم در این خصوص حساسیت داشتند و به حل مناقشات با قدرت های بزرگ دنیا اهمیت می دادند. علت دوم این بود که ارکان از رهبر معظم تا مجلس شورای اسلامی حرکت دولت را تایید می کردند. سومین دلیلی که موجب شد تا اصولگرایان موفق نباشند، حمایت بی دریغ مردم از استراتژی دولت بود. حمایت بی شائبه و به دور از توقع جناح اصلاح طلب نیز یکی دیگر از دلایل عدم موفقیت اصولگرایان در تخریب دولت بود. استراتژی مخالفان روحانی این بود که از ابتدای دولت دوازدهم ساز ناکارآمد بودن دولت را کوک کنند و اجازه ندهند که اصلاحات آغاز شده در دولت یازدهم به نتیجه برسد. مصداق مشخص این رویه بازداشت برادران رییس جمهور و معاون اول در مقطع انتخابات بود. مخالفان دولت نگاهی به انتخابات های آینده دارند و در این راه از هیچ تخریبی دریغ نخواهند کرد. شرایط کنونی کشور و بحران اقتصادی و اجتماعی فعلی ایجاب می کند که همه جریان های سیاسی از موضع آشتی ملی وارد عمل شوند زیرا با حذف یک جریان سیاسی و ناسزاگویی نمی توان کاری از پیش برد و مملکت را در مسیر توسعه قرار داد. همه ارکان نظام باید این رویکرد را داشته و خواستار انسجام و وفاق ملی باشند. باید به این باور رسید که دولت به تنهایی قادر به عبور از بحران ها نیست و تشدید بحران ها از سوی اصولگرایان به معنای لطمه زدن به کشور است. کنار نشستن سیاستمداران کشور نتیجه خوبی نخواهد داشت زیرا در مقطع تاریخی حساسی هستیم و باید بدانیم که هر کس دغدغه نظام جمهوری اسلامی را دارد، باید برای حل مشکلات کشور تلاش کند.