خانه من در محله کاشانک است، به هیچ وجه تا قبل از تماس های نگران دوستان و آشنایان متوجه وقوع زلزله نشده بودم. از طریق تماس های تلفنی و تلگرامی فهمیدم زلزله شده، از آنجایی که تنها زندگی می کنم اغلب افرادی که تماس می گرفتند نگران این بودند که نکند حالم خوب نباشد. راستش وقتی متوجه زلزله شدم اصلا به خودم فکر نمی کردم چراکه چندان از این قبیل اتفاقات نمی ترسم. تنها دغدغه ام این بود که حالا در این شرایط چه اتفاقی ممکن است بر سر مردم بیاید، مردمی که بی اغراق همه آنان را چون خانواده ام دوست دارم. در آن شرایط بیش از هر چیزی به این فکر می کردم چرا مردم به جای برخورد معقول به خیابان ها رفته اند و راهبندان ایجاد کرده اند. رفتار مردم نشان داد که بشدت به آموزش و فرهنگ سازی نیاز دارند. باید آموزش ببینند تا در شرایط اینچنینی به جای راهبندان و اتمام سوخت اقدامات اصولی انجام بدهند. نمی گویم نباید از خانه خارج می شدند، بحث این است که حتی اگر نگران خانه ماندن بودند هم می توانستند به جای روشن کردن ماشین قدری جلوی خانه خود منتظر می ماندند یا اگر پارکی در اطرافشان بود به آنجا می رفتند؛ از این طریق نه تا آن اندازه شاخص آلودگی افزایش می یافت و نه خیابان ها چنین ترافیکی را تجربه می کردند. این زلزله که خوشبختانه مخرب نبود و به امدادرسانی نیاز نشد اما اگر زلزله قدرتمندتری رخ دهد و مردم باز هم با رفتارهای شتابزده خود منجر به قفل شدن خیابان ها شوند آن وقت معلوم نیست چه فجایعی در انتظار مجروحان خواهد بود. امیدوارم این اتفاق باعث شود که هم مسئولان و هم مردم قدری بیشتر فکر کنند تا از اقدامات شتابزده پرهیز شود.