بنا بر اعلام سازمان های مهم بین المللی، تالابی مانند تالاب انزلی ارزش تولیداتش 10 برابر بارورترین زمین های کشاورزی است. برای مثال ارزش آبی که از طریق تالاب به سفره های آب زیرزمینی اضافه می شود، یا اینکه جلوی سیل را می گیرد و ده ها ارزش دیگر همگی چنان ارزشمند هستند که ده برابر ارزش تولیدات زمین های کشاورزی برآورد شده اند. یکی از خطراتی که این تالاب را تهدید می کند ورود پساب ها به تالاب است که متاسفانه از گذشته تاکنون ادامه یافته است. پساب ورودی به تالاب معمولا بر دو نوع است: سمی و غیر سمی. اگر سمی باشند موجب مرگ حیات می شوند. مثلا نرم تنان، حلزون ها و... از بین می روند. اگر پساب ها غیر سمی باشند جزو مواد غذایی به حساب می آیند و ورود این مواد غذایی باعث رشد بیش از حد نیزارها می شود. اتفاقی که در گذشته هم افتاد و ماشین هایی از هلند وارد کشور شد تا به کمک آن ریشه نیزارها را قطع کنند. در نتیجه چنین وضعیتی موجب خشک شدن تالاب می شود: اتفاقی که درباره تالاب انزلی هم افتاده است. روز اولی که تالاب انزلی به عنوان یکی از اعضای کنوانسیون رامسر معین شد، 22 هزار هکتار بود اما الان به 11 هزار هکتار کاهش پیدا کرده است: وقتی که آب مسموم شد وضع از این هم بدتر می شود. از نظر من ما باید اگر شده از شام شب مان هم بگذریم و این تالاب را احیا کنیم. باید ببینیم آیا مسوولان برای این تالاب و پیامدهای خشک شدن آن چقدر اولویت قائلند. تصمیم گیران ظرف دهه های گذشته تکان نخورده اند. برای همین هم می بینیم که امروز تالاب انزلی به آشغال دانی تبدیل شده است. ورود فاضلاب های انسانی، ورود سموم دفع آفات نباتی، پساب های صنعتی و شیرابه زباله ها همگی خطرناکند. سابق بر این تمدن ها در حاشیه رودخانه ها و سایر منابع آبی به وجود می آمدند تا از این منابع استفاده کنند. الان تمدن ها برای این کنار آب ها به وجود می آیند که پساب و تفاله شان را داخل تالاب ها و منابع آبی بریزند. در این وضعیت باید با خجالت بگویم که یک استاد دانشگاه طرحی نوشته که برویم در دل جنگل زباله دفن کنیم. به جای این طرح ها باید عزمی شکل بگیرد که بودجه ایجاد نیروگاه های زباله سوز، تصفیه خانه ها و سایر تصمیم های علمی، عملی شود.