در مقاله یوخن گرفن درباره روبرت والزر و رمان «دستیار» که در ترجمه علی اصغر حداد با عنوان «پس گفتار یوخن گرفن» آمده است، از والزر به عنوان نویسنده ای حاشیه نشین نام برده شده که «دست بالا می شد گمان کرد که ممکن است در عالم هنر به جایی برسد، اما در نهایت نامتعارف تر و خودرای تر از آن بود که بتواند همرنگ دیگران شود.»1 با دانستن همین موضوع درباره والزر، حتی پیش از آن که وارد چندو چون رمان او بشویم، دیگر چندان برای مان عجیب نخواهد بود که رمانی از چنین نویسنده ای با وجود دو ترجمه ای که در سال گذشته و امسال از آن منتشر شده (یکی به ترجمه ناصر غیاثی در نشر چشمه و دیگری به ترجمه علی اصغر حداد در نشر نیلوفر)