از خواب بیدار می شوی و مثل هر روز پا در میان شهری می گذاری که این روزها آدم هایش اصلا تو را به یاد گذشته نمی اندازند: استارت ماشینت را می زنی و می روی و در راه به روزمرگی و مشکلات و ترافیک و خلق وخوی عجیب وغریب مجازی و واقعی مردم و پول و سیاست و هزار چیز دیگر فکر می کنی و راهنما می زنی که بپیچی به سمت محل کارت که ناگاه کسی به جای راه دادن به تو دستش را روی بوق می گذارد و با سرعت از همان سمت راهنما سبقت می گیرد: درنگ می کنی: می روی و به کارت می پردازی. ساعاتی از روز می گذرد خود را درگیر نوعی رخوت می بینی و این جور مواقع فقط به دیدن یک تئاتر خوب فکر می کنی تا شاید بروی و دقایقی در آن فضای حس بی