حلبی آبادهای حاشیه شهر، گورستان زایدات و کارگاه های چرک و به هم ریخته، اصلی ترین مکان هایی است که برادران محمودی برای روایت قصه هایشان انتخاب می کنند اما به مدد نورپردازی، قاب بندی و هارمونی عناصر بصری از دل چنین فضاهایی، زیبایی استخراج می کنند و به تماشا می گذارند.

بارها زیبایی از این جنس را در کارگاه مبل سازی سریال «سایه بان» هم دیده ایم یا حتی در خانه های کهنه و فرسوده قهرمانان این اثر، اما آنچه در این بسترهای آلوده جوانه می زند فقط نماهای زیبا و هنرمندانه نیست، چرا که آفرینش زیبایی در این آثار به نماها و تصاویر ختم نمی شود بلکه به معنا و مفهوم صحنه ها و عمق روابط شخصیت ها هم سرایت می کند.