«خواندن» نه با نقشه و با طرح قبلی، بلکه با ذوق پیش می آید و جور می شود و از همان سطر اول، هر کتابی می تواند خواننده اش را مجاب کند و حتی سرشار، که لحظه ای زمینش نگذارد. این مجال را همین گوشه با شما به اشتراک می گذاریم تا از آنچه می خوانیم و می خوانید سطری، بندی تکه ای را به یادگار بنویسیم که شما هم بخوانید و به رغبت و ذوق بیایید برای خواندن ادامه اش. چراغ اول را با دومین رمان شمس لنگرودی «آنها که به خانه من آمدند» روشن می کنیم که این روزها به چاپ سوم هم رسیده است. رمانی جذاب و خوشخوان که راوی زندگی و وضعیت تفکرات روشنفکران معاصر در تقابل با جامعه ای نامتعادل است. نکته قابل توجه حضور شمس لنگرودی در رمانی است که کاتبش هم خود اوست و شاید به همین مصداق می توان گفت رمان درباره آنهایی است که به خانه او رفته اند. داستان این طور شروع می شود: «سه روز پس از انتشار کتاب «رژه بر خاک پوک»، زنگ در خانه ام به صدا درآمد. تازه از سر کار برگشته بودم و ساعت شش عصر در نشر چشمه با دوستی قرار ملاقات داشتم. چند روز بود باران می بارید و هوا تاریک تر از همیشه به نظر می رسید. دیرم شده بود، اما نمی توانستم از خواندن مطلبی که در هفته نامه «کادح» چاپ شده بود دل بکنم.»