با عنایت به رابطه تنگاتنگ معدن و محیط زیست و ضرورت وجود هر دوی آنها در بقای زندگی بشر، در می یابیم که برقراری تعادل میان این دو مهم، بسیار حائز اهمیت است؛ چرا که استفاده از منابع طبیعی بدون تخریب، امری غیرممکن است. روی این اصل، اهمیت بازسازی معادن و احیای محیط زیست بعد از پایان عمر معادن در جهت بازگرداندن پوشش گیاهی و حفظ زیست بوم منطقه ملموس است. با احتساب نیاز هر فرد به 1400 تن مواد معدنی و سوختی در طول 80 سال زندگی و همچنین جمعیت 9 میلیارد نفر بر اساس سند توسعه پایدار 2050، به 3/ 2 برابر تولید فعلی به منابع نیاز خواهد بود؛ بنابراین یکی از چالش های جهان امروز، چگونگی فعالیت معدنکاری با کمترین آثار تخریبی و یکی از اهداف توسعه کشورها حفظ تعادل میان استفاده از منابع معدنی و محیط زیست است.