گربه تا زمانی که گرسنه است، دور و بر صاحبش می گردد، به چشم و دست او می نگرد و میومیوکنان خواهان لقمه ای است؛ اما وقتی لقمه ای به چنگ آورد، می خورد و چنان با غمزه و کرشمه بی خیال صاحبش بی هیچ شکر و تشکری می رود که گویی خدمتی ندیده و کاری برایش انجام نشده که سپاسگزار باشد. بدتر اینکه وقتی دیگری به او لقمه می دهد و چند روزی نگهش می دارد، اصلا صاحب اصلی اش را فراموش می کند. از این رو، گفته اند: گربه خیلی بی چشم و رو است؛ یعنی خیلی نمک نشناس و بی وفا است.

گروهی از بندگان خدا مانند گربه، بی چشم و رو هستند. تا زمانی که در مشکل هستند، همیشه خدا خدا می کنند و خسته نمی شوند، ولی همینکه به حاجت خودشان رسیدند، دیگر خدا را فراموش می کنند. خدا در قرآن می فرماید: و چون انسان را نعمت بخشیم روی برتابد و خود را کنار کشد و وقتی آسیبی به او رسد دست به دعای فراوان برمی دارد.

همچنین می فرماید: و هنگامی که بر کشتی سوار میشوند خدا را پاکدلانه می خوانند، ولی چون به سوی خشکی رساند و نجاتشان داد، بناگاه شرک می ورزند.

در جایی دیگر نیز می فرماید: اگر از جانب خود رحمتی به انسان بچشانیم سپس آن را از وی سلب کنیم قطعا نومید و ناسپاس خواهد بود؛ و اگر پس از محنتی که به او رسیده نعمتی به او بچشانیم حتما خواهد گفت گرفتاریها از من دور شد، بی گمان او بدمست و شادمان و فخرفروش است.

اینکه بسیاری از بندگان مانند گربه عمل می کنند، شکی نیست، چنان که خدا می فرماید: وقلیل من عبادی الشکور؛ اندکی از بندگانم بسیار سپاسگزار هستند.

(سباء، آیه 13) جالب اینکه وقتی خدا به آنان از باب احسان بلکه اکرام بی آنکه درخواستی داشته باشند، همه چیز را می دهد، به جای بندگی و شکر نعمت و اقامه نماز و زکات، کرشمه کنان از خدا دور شده و پشت می کنند و حتی به دامن ابلیس می روند و وقتی مشکلی پیش آید به سوی خدا انابه می کنند و حتی طلبکار هستند گویی که آنان مالک خدا و خدا مملوک آنان است.