یکی از مهم ترین بی اعتنایی های سینمای ایران به فیلم های ورزشی است؛ هرچقدر سینمای جهان از این ظرفیت بالقوه بخوبی استفاده می کند و فیلم های جذابی می سازد، سینمای ایران حتی رغبتی برای روایت زندگی شخصی و حرفه ای قهرمانان محبوب ورزشی هم از خود نشان نمی دهد.

فیلم های ورزشی اگر خوب ساخته شوند، می توانند نقش مهمی در جذب تماشاگر و فروش در گیشه داشته و در عین حال ضمن معرفی درست ورزش ها و ورزشکاران مختلف (واقعی یا زاییده ذهن نویسنده) در قالبی دراماتیک و داستانگو، در ایجاد انگیزه برای زندگی سالم جوانان و نوجوانان و سوق دادن آنها به ورزش و دوری از معضلات و مسائل ناخوشایند اجتماعی، نقش انکارناپذیری داشته باشند. فیلم های ورزشی همچنین در ذات و ماهیت خود، قهرمان سازی می کنند و تا حدی و به سهم خود، آن کمبود همیشگی «قهرمان» در سینمای ایران را برطرف خواهد کرد.