در کل دنیا از نظر شیوه برگزاری دو نوع فستیوال وجود دارد: فستیوال هایی که رقابتی هستند، جوایز نقدی درخوری دارند و انگیزه گروه های موسیقی را برای شرکت در آن تقویت می کنند یا فستیوال هایی که وجه هنری آنها آنقدر بالا است که گروه ها حاضرند در صورتی که هزینه های اقامت و پروازشان تامین شود، بدون دریافت هیچ دستمزدی در آن شرکت کنند. البته دسته دیگری از فستیوال ها هم در سرتاسر دنیا وجود دارند که هزینه های گزافی را برای جذب هنرمندان مطرح خرج می کنند. ما در ایران تقریبا در هیچ کدام از این دسته ها قرار نمی گیریم. البته باید به این نکته اشاره کنم از چند سال پیش که بخش رقابتی در جشنواره وجود داشت، می خواستیم مسابقات آواز جمعی فجر را به یک جشنواره بین المللی تبدیل کنیم و با یک رقم جایزه قابل قبول هنرمندان زیادی را از سراسر جهان به ایران بکشانیم. این موضوع باعث می شد عنوان «جشنواره موسیقی فجر» در رسانه های همه دنیا شنیده و مطرح شود. اما در حال حاضر با حذف بخش رقابتی از جشنواره موسیقی فجر (خصوصا در شاخه آواز جمعی که هیچ جایگزین دیگری ندارد) گرو ه های شهرستانی و آنهایی که کاملا مستقل کار می کردند، ناامید شدند، چون پیش از این حداقل سالی یک بار این شانس را داشتند در پایتخت برنامه داشته باشند و مخاطبان تازه ای پیدا کنند که در مسیر معرفی آنها تاثیرگذار بود. خاطرم هست در آن دوران که ما داور جشنواره بودیم، گروه های زیادی از ساری، کرمان، اراک، شیراز و... شرکت کردند که کیفیت اجرایی بالایی داشتند اما با حذف بخش رقابتی، این شعله که رو به روشنایی می رفت، خاموش شد. در حال حاضر چند گروه شهرستانی ای هم که فعال بودند دغدغه شان این است که در فستیوال های غیر ایرانی شرکت کنند وگرنه در ایران هیچ خبری نیست. چنانکه بعد از سی و سه سال برگزاری جشنواره موسیقی فجر هنوز می بینیم این فستیوال جایی را در بین فستیوال های مطرح دنیا باز نکرده است.