کافی است شاخص کیفیت هوا روی عددی بایستد و نشان دهد هوای شهر سالم است تا خیال مان راحت شود که تا رسیدن به هوای پاک فاصله ای نداریم. آن وقت وزنه سنگینی که روی سینه مان سنگینی می کند خود به خود برداشته می شود و تحمل صدها هزار خودرویی که خیابان های شهر را تسخیر و راه مان را تنگ کرده اند، برای مان آسان تر می شود. وقتی شاخص ها وضعیت ناسالم یا خطرناک را نشان می دهند، یادمان می آید دنبال مقصر بگردیم. آن وقت بحث روزمان می شود چرا کسی فکری به حال این هوای آلوده نمی کند؟ چرا کسی جلوی خودروهایی که دود می کنند را نمی گیرد؟ اصلا چرا این همه خودروی اسقاطی توی این شهر بالا و پایین می روند؟

بعد برخی مسوولان یادمان می آورند که یک سر این کلاف هزار سر متوجه خودروسازان است: همان هایی که هنوز به تولید خودروهای آلاینده و از رده خارج ادامه می دهند و نمی توانند چشم شان را روی سود سرشاری که نصیب شان می شود، ببندند. این را صدیف بدری، سخنگوی کمیسیون عمران مجلس هم در مصاحبه هایش عنوان می کند. هوای آلوده و حال بد مردمی که در این شهر به سختی نفس می کشند در مقابل میلیاردها تومان سود ناشی از ادامه تولید خودروهای از رده خارج تنها یک شوخی است که قرار نیست جدی گرفته شود. از این رو مصوبه ای که سال 1388 به تصویب دولت رسید تا خودروسازان معادل 30 درصد تولیدات خود، خودروی فرسوده را از رده خارج کنند، عملی نشد و راه به جایی پیدا نکرد.

مصطفی جودی، رییس هیات مدیره انجمن صنفی مراکز اسقاط و بازیافت خودروی فرسوده باور دارد که «خودروسازان توانسته اند با لابی گری از اجرای این مصوبه شانه خالی کنند.»خودروهایی فرسوده، خودورهای دودزا، خودروهای داخلی بی کیفیت در هوای سالم و ناسالم در رفت و آمد هستند تا همچنان از خود بپرسیم چرا کسی کاری نمی کند؟ و بعد حرف های ابوالفضل ابوترابی، عضو کمیسیون شوراها و امور داخلی کشور یادمان می آورد که «کسی حریف پدرخوانده نمی شود.» لبخند پدرخوانده به معنای ادامه روند فعلی تولید خودرو است. یعنی هوای شهرمان همین طور آلوده، همین طور کشنده خواهد بود: وزنه ای که روی سینه مان سنگینی می کند هر زمستان سنگین تر خواهد شد. کاش کسی به پدرخوانده بگوید لبخندت را از ما بگیر اما هوا را نه.