ضرورت گفت وگوی ملی همواره وجود داشته است. زمانی که موسم رقابت های انتخاباتی است همه جریان ها و جناح ها تلاش می کنند تا پیروز میدان باشند اما پس از آن زمانی است که باید منافع ملی در نظر گرفته شود و در همین راستا برای فائق آمدن بر چالش های موجود در کشور به وحدت رویه برسند. متاسفانه سال ها است که مرسوم شده کارزارهای انتخاباتی از زمان برگزاری انتخابات تا مشخص شدن نتایج و حتی تا 4 سال بعد ادامه پیدا می کند. مساله دیگر تصور یک جناح است که تصور می کند صاحب و مالک انقلاب محسوب می شود. تنها گروهی است که به نظام وفادار است و غیر از خود را غریبه می پندارد. طبیعتا با چنین تفکری وقتی در انتخابات نتیجه مطلوب را کسب نمی کند دولت مستقر را با چالش های بسیاری روبه رو خواهد کرد. این وضعیت در دوره حسن روحانی هم اتفاق افتاد و ادامه دارد. از سویی نباید فراموش کرد که گرفتاری ها و سختی های کشور به حد و اندازه ای است که همه نیروهای کارآمد فارغ از جناح بندی و جریان بندی باید دست به دست هم دهند و از همه ظرفیت های کشور استفاده شود تا امکان فائق آمدن بر مشکلات به وجود بیاید. همگی باید بپذیریم که هیچ جناحی قابل حذف نیست. طبیعتا پس از اتمام انتخابات همه باید با هم همکاری کنند. نه اصلاح طلب و نه اصولگرا نمی توانند ادعا کنند که به تنهایی توانایی حل مشکلات کشور را دارند. با اینکه بارها اصلاح طلبان این پیشنهاد را مطرح کرده اند و حرف تازه ای نیست اما طرح ایده گفت وگوی ملی از سوی اسحاق جهانگیری به عنوان عضوی از دولت مستقر، موضوع قابل توجهی است.