در چند هفته اخیر در دو، سه جلسه شرکت کردم که موضوع جلسه به آینده انقلاب اسلامی مربوط بود و گفتمانی که باید در دهه پنجم عمر جمهوری اسلامی مورد توجه قرار بگیرد. شاید برخی از میزبانان اینگونه جلسات را نهادهای حاکمیتی تشکیل داده باشند اما در برخی از این جلسات، کسانی میزبان بودند که به جایی وابستگی نداشته و محرک اصلی کارشان را باید عشق و علاقه به انقلاب اسلامی و آینده نظام و سرنوشت کشور دانست. به سهم خودم از اینکه کسانی به آینده پژوهی انقلاب اسلامی توجه نشان می دهند خوشحالم و امیدوارم دستاوردهایی برای ترسیم خطوط تازه حرکتی برای کلیت نظام دربر داشته باشد و نتیجه آن دست کم این باشد که خطاهای بزرگ گذشته را تکرار نکنیم.

1- در گام اول باید بپذیریم که گذشته چراغ راه آینده است و بدون شناخت درست و عمیق گذشته و عملکرد 4دهه جمهوری اسلامی نمی توان برای آینده راهکاری را ارایه داد. شناخت آسیب شناسانه عملکرد جمهوری اسلامی یک ضرورت جدی است و بدون تعارف و مجامله باید به این آسیب ها توجه نشان داد.

2- خودمان به دلیل تعلق خاطر زیادی که به نظام و بقای آن داریم شاید نتوانیم وضع موجود و گذشته عملکرد خودمان را به درستی تبیین و تحلیل کنیم. در این زمینه باید به سراغ افراد کارشناس مستقل و حتی منتقدان نظام رفت و از آنان خواست که نظام را نقد کنند و اشکالات کار را بگویند.

3- ده ها موضوع ممکن است به عنوان شاخص مثبت یا منفی عملکرد نظام مورد توجه باشد اما باید اولویت قائل شد و مهم ترین مسائل کشور را شناخت و برای آنها به فکر چاره بود. اشتباه در شناخت مساله یا مسائل اصلی و سهم نابجا قائل شدن برای مساله های فرعی، مسیر حرکت را منحرف خواهد کرد.

4- اذعان کنیم که فرصت زیادی نداریم و باید برای حل مسائل اصلی با فوریت اقدام کرد. موضع گیری بهنگام باید اصل باشد و الا از هر تصمیمی در شرایط نابهنگام نمی توان انتظار نتیجه داشت.