پنجاه سال پیش استراتژی به عنوان یکی از مواد اساسی در برنامه درسی مدارس مدیریت تدریس می شد. در دانشگاه ها و محل های کار استراتژی را مهم ترین وظیفه مدیرعامل می دانستند، زیرا او مسوول ترسیم مسیر حرکت سازمان و رساندن آن به مقصد خود بود. این نقش اساسی شامل تدوین و پیاده سازی استراتژی بود؛ یعنی هم در پهنه تفکر و هم در زمینه عمل. در آن زمان گرچه استراتژی مقولات وسیعی را پوشش می داد اما از عمق نظری کافی برخوردار نبود. مدل معروف SWOT به مدیران اجازه داد که نقاط قوت و ضعف سازمان خود را بشناسند وبه فرصت ها و تهدیدهای محیط نیز اشراف پیدا کنند، اما ابزار کافی برای این کار در اختیار مدیران نبود. پیشرفت هایی که در دهه های بعد حاصل شدند نه تنها ابزار قدرتمندی را در اختیار مدیران قرار دادند بلکه یک صنعت جدید را حول محور استراتژی ایجاد کردند.