چند سال است که قرار بر این شده تا سازمان نظام ورزشی تاسیس شود. درست مثل سازمان نظام پزشکی یا سازمان نظام مهندسی، اما این اتفاق تاکنون در دولت روحانی رخ نداده است. در دولت اول که عزمی در وزیر ورزش دیده نمی شد و در این دولت هم تا به حال در حد شعار باقی مانده است. دستگاه ورزش هفت سال است که از سازمان تربیت بدنی رخت بربسته و به وزارتخانه تبدیل شده اما هنوز قانون ورزش کشور تغییر نکرده است. قانون فعلی متعلق به سال 1350 است. یعنی زمانی که به چشم آماتوری به ورزش نگریسته می شد. در این قانون هیچ نگاهی به ورزش حرفه ای و باشگاهی وجود ندارد. بازار سرمایه برای ورزش پیش بینی نشده است.

به خاطر همین هیچ باشگاهی هنوز وارد بورس نشده. روحانی قول داده بود که قانون جدید ورزش را طی لایحه ای تقدیم به مجلس می کند اما هنوز این ماجرا رخ نداده و این نشان می دهد که ورزش اولویتی برای دولت ندارد. به خاطر همین هم هست که بخش خصوصی به ورزش روی خوشی نشان نمی دهد. وقتی ورزش اولویتی برای دولت ندارد و قانون ورزش هم به روز نمی شود نباید انتظار داشت بخش خصوصی در این حوزه سرمایه گذاری کند. این عدم اولویت ورزش برای دولت در حالی است که ما در المپیک اخیر، رتبه شانزدهم را به دست آوردیم. یعنی در بین همه کشورهای دنیا شانزدهم شدیم. ما در هیچ بخش و حوزه دیگری چنین جایگاهی در سطح جهان نداریم. نه در اقتصاد، نه در سیاست، نه در فرهنگ. ورزش تنها حوزه ای است که اهداف برنامه 1404 را تحقق بخشیده. ما الان در منطقه در ورزش حرف اول را می زنیم. در کشورهای غرب آسیا درمجموع بهترین هستیم. در بسیاری از رشته ها پدیده های جهانی هستیم. اما آیا رسیدگی و پشتیانی از ورزش به اندازه کافی هست؟ آیا حمایت قانونی می شود؟ سرانه بودجه مناسب است؟ ورزش در ته جدول این گونه حمایت ها قرار دارد. آیا این انصاف است؟ متاسفانه نگاه به ورزش در حد ورزش نیست.