(بدان ای سالک راه خدا!) عبودیت به معنای «وابستگی» است، و اگر کسی عبد دنیا شود، به اسارت دنیا می رود و به آن وابسته می گردد. یعنی هم از نظر درونی، نسبت به مادیات خضوع نام نشان می دهد و هم از نظر بیرونی، از شهوت و غضب خویش اطاعت می کند، زیرا عبودیت مرکب از خضوع تام قلبی و اطاعت اعضا و جوارح است (از طرفی) عبودیت دنیا موجب توقف می شود و برای انسان حالت ایستایی بوجود می آورد. یعنی دلبستگی به مظاهر مادیت، موجب می شود که انسان متوقف شده و در نهایت پوچ و بی ارزش شود، اما عبودیت الله تعالی دقیقا برعکس است (و سیری نامحدود و لایتناهی را به سوی خدا دنبال می کند) (1)