رفقا چرا از زندگی لذت نمی برید؟ چرا فیلم تان را تماشا نمی کنید و در حین تماشای فیلم طوری که مزاحم دیگران نباشید پاپ کورن تان را نمی خورید؟ چرا همه بعد از دیدن فیلم های جشنواره از سینما بیرون می آمدید و به فیلم ها «ستاره» می دادید؟ چرا علت کم و زیاد این ستاره ها را توضیح می دادید؟ کی ما این همه از سینما سرمان شد؟ کی ما فهمیدیم فرق بازی خوب و بد را می فهمیم؟ چرا در هیچ لیستی هیچ فیلمی پنج ستاره نبود؟ خانه آخر تمام فیلم ها فیلم «هومن سیدی» بود که سه ستاره و نیم گرفت، آن نیم ستاره را برای چی کم کردید؟ خب شمایی که کبابی داری، شمایی که دندانپزشکی، شمایی که نویسنده ای، شمایی که تنها شغلت این است که در اینستاگرام با همه سلام و علیک داری به قول خودت رفتی بیست و چند فیلمی دیدی که بیست تایش بی ارزش بوده، دو یا سه فیلم دو یا سه ستاره بوده با فیلم «هومن سیدی» که سه ستاره و نیم بوده، شما چرا بیست و چند مرتبه به خودت عذاب داده ای و تا سینما رفته ای و فیلم بد دیده ای؟ می نشستی گوشه خانه همان «برگمان»ات را می دیدی. رفقا این جشنواره رفتن ها، این فیلم دیدن ها برای لذت بردن است. خوب است یک نفر فردا همین طوری و الکی دندانپزشک بشود؟ خوب است آشپز بشود؟ شما چرا بیخود و بی جهت منتقد شدی و یاد گرفتی که دیگر نباید از فیلم ها لذت ببری؟ من هم پارسال به همین مرض مبتلا شدم اما امسال شبی از شب های جشنواره به همراه همسر رفتیم پردیس سینمایی کورش و بی اعتنا به صف جشنواره رفتیم طبقه آخر و یک تئاتر شاد و موزیکال دیدیم و سه ساعت خندیدیم. به خودم گفتم نوبت اکران شان که شد می روم سینما و تماشا می کنم آن موقع ستاره های فیلم را داده اند دیگر هوس ستاره دادن به سرم نمی افتد. دیگر به رای داوران معترض نمی شوم. دیگر «به خدا شکایت نمی برم». دیگر غصه بیخود و بی جهت نمی خورم. حتی ممکن است صبر کنم سی دی فیلم ها منتشر شود، بیشتر فیلم ها در خانه پنج ستاره هستند.