حقیقت این است که من هم از حرف های سرشار از خشونت ابراهیم حاتمی کیا ناراحت شدم و میان همه ناراحتی ها، بیشتر دلم برای خود حاتمی کیا سوخت از این جهت که به هر حال او هنرمند است و هنرمند هم با احساسش زندگی می کند. شب اختتامیه وقتی این حرف ها را می زد، احساس کردم او از جایی بدجور گزیده شده که این طور حرف می زند. در طول این سی و اندی سالی که با حاتمی کیا آشنا هستم، هیچ وقت این حجم خشم و خروش را نه در لحنش دیده بودم و نه در واژه هایی که به کار می برد. این خودویرانگری که در اختتامیه اتفاق افتاد، ناشی از گزشی بود که من امروز، بیست و سوم بهمن ماه یعنی یک روز بعد از مراسم اختتامیه متوجه آن شدم: گویا یکی