سالیانی است که اقتصاد کشور از وجود مدیران ناتوان، ضعیف، ناکارآمد و رانتی متحمل آسیب های متعدد می شود. بارها و بارها شاهد بوده ایم که صندلی های مدیریت، چه در بخش دولتی و چه در بخش خصوصی، محلی برای آزمون و خطای افراد شده و منابع و فرصت های کشور در بخش های مختلف اعم از صنعت، تجارت، کشاورزی و خدمات، قربانی اصلی ندانم کاری های این افراد شده است.

اما سوال اساسی که شایسته توجه است، اینجا است که مدیران غیرمتخصص و فاقد دانش که در این سال ها هزینه های زیادی را به جامعه تحمیل کرده و به عبارتی جزو مهم ترین عوامل توسعه نیافتگی صنعت محسوب می شوند و جز منفعت خود، چیز دیگری برایشان اهمیت ندارد، چگونه می توانند دوره مدیریت خود را پیوسته برقرار نگهداشته و از گردونه حذف نشوند؟ آنها پشت کدام نقاب ها پنهان می شوند که از گزند مخاطرات در امان می مانند؟