با اتمام جشنواره فیلم فجر، هر سال اعتراض های فراوانی به آرای داوران صورت می گیرد. نه نگارنده و نه خواننده این یادداشت بدون شک رغبتی به تکرار این بازی ها و احیانا برشمردن حق و ناحق میان آنها ندارند. واقعیت این است که در این واکنش ها به جز یک مساله کلی، بقیه گلایه ها می تواند به ادعای هر سینماگر مبنی بر کمال کار خود برگردد و اعتباری نداشته باشد. سازندگان بدترین فیلم های یک دوره هم تصور کنند قامت ابداع و خلاقیت سینمایی را رشیدتر کرده اند و متوقع تحسین باشند. اما آن مساله کلی یعنی گرایش به آنچه همسو با نگاه رسمی است، همواره عارضه تاریخی جشنواره فجر بوده و معترضان به بازتاب های کنونی آن، خوب است