هنوز از خاطر نبرده ام کلام آن بزرگواری را که در ستایش رضا داوری اردکانی فرمود: داوری زمینه تفکیک تکلم از وراجی را برای ما فراهم ساخت. آنکه با کلمه نسبتی عمیق دارد لزوما نباید در یک دانشگاه معتبر سخنرانی کند یا کتابی حجیم فراهم آورد تا دیگران متوجه اهمیت سخنش شوند. گاه حتی با نوشتن یک نامه ساده هم می تواند اهل معرفت را به تامل وادارد و زمینه نزاع های فلسفی و کلامی را فراهم آورد. نامه کوتاهی که اخیرا دکتر داوری به بهانه عذرتقصیر از عدم شرکت در نشست علوم دینی و علوم انسانی اسلامی به دبیرخانه این همایش نوشته نمونه بارز آن چیزی است که عرض کردم. نامه ای که واژه واژه اش از صافی ذهن و ضمیر مردی گذشته است که اگرچه هیچگاه به تیتر یک روزنامه ها بدل نشده اما سال هاست فارغ از سودای سیاست زدگان به اصلی ترین مسائل انسان ایرانی می پردازد. از فوتبال گرفته تا اسلامی شدن علوم. از ترافیک گرفته تا نسبت ما و توسعه. از تغییر کتاب های درسی گرفته تا جهانی شدن. اگر در این ستون مجال انتشار آن نامه کوتاه بود ترجیح می دادم به جای اباطیل همیشگی، آن نامه را منتشر کنم بلکه همه باهم دوکلام حرف حساب بشنویم اما متاسفانه این کار امکان پذیر نیست. امیدوارم همکاران من در بخش اندیشه روزنامه اعتماد جبران مافات کنند و درباره این نامه بیشتر از اینها حرف بزنند. غرض اینکه در میان این همه اخبار مایوس کننده و تلخ و دشنام های مجازی و حقیقی ای که صبح تا شب مجبوریم بشنویم، گاهی خواندن چندکلمه حرف حساب چه قدر می تواند حال مان را خوش کند. راستی همین چند خط، حسابی کاسبکارانی را که همواره می خواهند با پسوند اسلامی، متاعی قلابی را عرضه کنند بر سر خشم آورده. آنها که با آزادی و زیبایی همواره سر ستیز دارند از اینکه رییس فرهنگستان علوم جمهوری اسلامی شعارهای سطحی و سیاسی آنها را مورد پرسش قرار داده و در مقام دفاع از آنان برنیامده، سخت برآشفته اند و همین موضوع این نامه را خواندنی تر می کند.