دستیابی به بازارهای صادراتی و کسب منافع حاصل از حضور در تجارت جهانی از جمله سیاست هایی است که دهه های متوالی از سوی سیاست گذاران جمهوری اسلامی ایران دنبال شده و به یکی از اصول نانوشته فعالیت اقتصادی در ایران بدل شده است. تا جایی که هرگونه تشکیک در درستی و نادرستی آن به نوعی خیانت در پیشرفت صنعتی و اقتصادی کشور قلمداد می شود، اما توسعه نامتوازن صنایع کشور و متوقف شدن در مراحل اولیه تکامل، گویای این موضوع است که شاید زمان آن رسیده است که دولت به این حیطه از سیاست گذاری به طور دقیق تر ورود کرده و اهداف اقتصادی و اجتماعی هوشمندانه تری را در قبال آن طلب کند. در هیچ کجای دنیا کشوری یافت نمی شود که