همزمان با روز درختکاری در خبرها خواندم که کوه خواری در اطراف تهران افزایش پیدا کرده است. به گفته یک کارشناس، همه چیزخوارهای عزیز با زمین و جنگل خواری بیشتر حال می کنند و بیشتر به مزاج شان سازگار است، در همین رابطه یک همه چیزخوار اعلام کرده: چیه این کوه؟! تمام تن من داره میلرزه! مونده سر دلم! در نتیجه خواهش می کنیم سخت گیری نکنید و اجازه بدهید این بزرگواران همین تتمه زمین ها و جنگل های باقی مانده را هم بخورند چون الان این مقدار زمین و جنگل باقی مانده حالت لقمه آخر املت را دارد که کف ماهیتابه می کشیم. البته ما درکل سر لقمه آخر، اول به یکدیگر تعارف می کنیم و آن را تبدیل به لقمه شرم و حیا می کنیم، بعد وارد نبرد تن به تن می شویم و برنده لقمه آخر را می خورد، در نتیجه بهتر است در نوش جان کردن لقمه آخر جنگل ها و زمین ها سخت گیری نکنیم.

اما در روز درختکاری مسئولان و مدیران کشور واقعا روز سختی را سپری می کنند. یک سری از مسئولان که در این روز ناگهان تبدیل به درخت می شوند و به جای فعالیت سیاسی می روند و یک گوشه ای فتوسنتزشان را می کنند چون هشت سال به اقتصاد کشور کود تزریق کردند و در سیستم اداری ریشه کردند. هرچند این درخت شدن بسیار بهتر از داشتن مسئولیت است و مردم هم خوشحال هستند چون حداقل مملکت از گزند تصمیم های ایشان در امان است.این درخت ها نتیجه گلکاری کردن تپه های گوناگون در کشور هستند.

بخش دیگری از سیاستمداران و مدیرهای کشور نیز آفتابه به دست و بیل به کمر، در یک بیابان دورافتاده حاضر می شوند و یک جایی درخت می کارند که رسما خشونت علیه درخت است و در آن بیابان بی آب و علف کاکتوس هم عمل نمی آید. دسته دیگر درختانی که در خیابان ها هستند و صدای بوق ماشین ها آسایش و استراحت آنها را مختل کرده را شبانه قطع می کنند و با این روش طرح تکریم درخت را اجرا می کنند و به جای این درخت ها و باغ ها برج می سازند و به مردم می گویند: «حالا هرچقدر دلتون میخواد بوق بزنید!»