روزگار کودکی من، همه خانه ها در تهران حیاط هایی با درخت های بزرگ و تنومند داشت. خیابان ها پر بود از درخت های سبز و تا چشم کار می کرد همه جا باغ بود و بستان. اما رفته رفته آپارتمان ها جای درخت ها را گرفتند و حالا هم که برج ها جای همان آپارتمان ها را گرفته اند و ساختمان ها سر به فلک کشیده اند. این روزها حتی در خیابان هایی که پهن نیستند و فقط به اندازه همان خانه های حیاط دار و باغ های مسطح بودند، برج های بلندی ساخته شده. سازندگان این آپارتمان ها، حتی به این موضوع توجه نکردند که حداقل عرض خیابان ها را پهن تر کنند تا رفت و آمد ساکنان و اتومبیل ها در کوچه های تنگ با این همه مشکل مواجه نشود. به این ترتیب چهره امروزی شهر تغییر کرده و گریزی هم از آن نیست. در چنین وضعیتی باید تلاش کنیم تا فضاهای سبزی که وجود دارد حفظ و نگهداری شود و بیشتر از این از دست نرود. در قدم بعدی باید در فضاهای ممکن، درخت، درختچه و... کاشته شود. بدون شک وجود این فضاهای سبز علاوه بر تاثیرات مثبت و نشاط آوری که بر روحیه انسان ها می گذارد، شاید تا حدی، هر چقدر کم و کوچک، به هوای آلوده تهران و مشکلات آن کمک کند. واقعیت این است که کاشت درخت در زمانی خاص، سنتی قدیمی بوده و ما باید دوباره به این سنت قدیمی بازگردیم. درختکاری نباید مختص یک روز خاص در تقویم باشد و شیوه موثرتر این است که به طور اساسی به فکر احداث پارک های مختلف، مکان ها و فضاهای سبز باشیم و فرهنگ نگهداری از این فضاها را هم ترویج دهیم. باید بدانیم فقط کاشتن درخت ها مهم نیست: باید به نگهداری و گسترش این فضاها تا حد ممکن فکر شود و برای انجام هرچه بهتر آن برنامه ریزی های هدفمندی انجام شود. تمام این اقدامات یک عزم کلی می خواهد تا در نهایت این فضای شهری تازه ساخته شده، به بهترین شکل ممکن با طبیعت پیوند داشته باشد و چهره اش سبز شود.