امام صادق (ع) خطاب به «مفضل بن عمر» فرمود: ای مفضل! در طلوع و غروب خورشید، برای به وجود آوردن شب و روز تفکرکن! اگر طلوع آفتاب نمی بود، جمیع امور دنیا باطل می شد، و مردم نمی توانستند در امور زندگی خود سعی و تلاش و تصرف کنند و دنیا همیشه برایشان تیره و تار بود و... ای مفضل! در منافع غروب آفتاب تامل کن که اگر آن نبود مردم قرار سکون نداشتند، زیرا آنها به شدت به خواب و استراحت احتیاج دارند تا آنکه خستگی از چشمان برآید و قوای بدنشان تجدید شود و دستگاه هاضمه مهیا شود برای هضم غذا و رساندن موادغذایی به اعضای بدن. اگر همیشه روز و روشن بود، حرص و طمع مردم را مجبور می کرد تا پیوسته کار کنند، و بدن های خود را فرسوده کنند. به درستی که بسیاری از مردم این قدر حرص بر جمع آوری و ذخیره کردن اموال دارند که اگر تاریکی شب مانعشان نمی شد، آرام نمی گرفتند، و آن قدرکار می کردند تا از پا بیفتند. (1)