اتفاقات این ایام به ما نشان می دهد نیازمند تغییر رفتار هستیم. تغییر رفتار در هر زمینه ای: تغییر در روش خریدهای نوروزی تا نگاه به اطرافیان و سبک زندگی و حتی نحوه مصرف کردن آنچه استفاده می کنیم. بسیاری از بایدها و نبایدها در این سال ها صرفا جنبه شعار داشته و اتفاقا، افرادی که این شعارها را می دهند، بیش از باقی مردم ولخرجی می کنند و بیراهه می روند. دیروز شنیدم برای مرد متوفایی که یک زندگی نسبتا معمولی داشت، 420 میلیون تومان قبر خریده اند که در یک امامزاده به خاک سپرده شود. اسراف نکردن و بخشش کردن نباید جنبه نمایش و مد پیدا کند بلکه باید بخشی از رفتارمان به این سمت تغییر کند که نیازمان را با مصرف مان پیمانه کنیم و هر لحظه به یاد داشته باشیم که از منابع جامعه استفاده می کنیم و باید قدر این منابع را بدانیم و به آن توجه کنیم در عین حال که سنت ها و فرهنگ مان را هم با حفظ تمام جذابیت ها و لذت هایش حفظ می کنیم. صفر یا صد نباشیم بلکه تغییراتی در رفتارمان ایجاد کنیم که در عین حفظ سنت ها، اخلاقمدار هم باشیم. عیدی دادن بسیار لذت بخش و خوشحال کننده است اما تلاش کنیم که رعایت این سنت، هدفمند باشد و ما را آزار ندهد و باعث اضطراب مان نشود آن هم امروز که هزینه های زندگی بالاست و میانسالان و بازنشستگان هم با محدودیت هایی مواجهند. توقع مان از عیدی دادن این نباشد که آدم ها را تحت فشار بگذاریم چرا که در این صورت، یک رسم جذاب و بسیار خوشایند، آسیب رسان خواهد شد، هم برای دیگران و هم برای خودمان. فرا رسیدن نوروز، فرصت مناسبی است که مردمی را که هیچ وقت دیده نمی شوند ببینیم: زنان زندانی که با جرایم غیر عمد راهی زندان شده اند و چه تلاشی از این بهتر که کمک کنیم این زنان، شب عید در خانه باشند و مادر باشند و به احوال خانواده برسند. در این ایام، زنانی را ببینیم که در شرایط دشواری زندگی می کنند: زنانی که معتاد بودند و از اعتیاد رهایی پیدا کردند اما از عید و عیدی و سفره رنگین خیلی از خانه ها، هیچ سهمی ندارند و کودکانی را ببینیم که فرزند خانواده هایی هستند که شرایط سختی دارند. امسال، از این آدم ها حمایت کنیم: حمایتی که حق شان است اما به هر دلیل از آن محروم مانده اند.