هیچ ویروسی به اندازه احساس قربانی بودن، انسان ها را فلج و نومید و واداده یا خشمگین و انتقامجو و آماده برای به سیم آخر زدن نمی کند. جنسیت و موقعیت اجتماعی و نسبت ارتباطی نیز چندان تفاوتی در پیامدهای این احساس ندارد. خواه یک زن یا یک مرد در روابط همسری یا یک فرزند در پیوند خانوادگی یا یک کارمند و کارگر در مناسبات سازمانی و به ویژه در روابط با رده های مدیریت و از همه مهم تر، یک ملت در ارتباط با رهبران و اداره کنندگان کشور. انسان ها اگر به هر علت یا دلیل، احساس«قربانی بودن» داشته باشند، واکنش های خودآگاه یا ناخودآگاه گوناگون و گاه متضادی خواهند داشت که دامنه اش از یک سو سکوت و کرختی و وادادگی و بی اعتنایی به عالم و آدم است و در سوی دیگر، خشم و کنش تهاجمی و به آب و آتش زدن و هرچه بادا باد.