بنیاد توسعه هر کشور، بیش از هر چیز، بر آموزش استوار است. آموزش یکی از مهم ترین ابزارهای ایجاد برابری میان فرزندان یک کشور است. اینکه فرزندی در چه خانه ای چشم به جهان گشاید، در اختیار او نیست. اما او این حق را دارد تا از آموزشی یکسان نسبت به دیگر فرزندان کشور برخوردار شود تا بر اساس استعداد و تلاش خود به رفیع ترین موفقیت های انسانی دست یابد. وظیفه ایجاد چنین شرایطی بر عهده دولت است. دولت موظف به مهیا کردن شرایط مناسب آموزش برای فرزندان و جوانان کشور است تا آنها بتوانند حیات کشور را تضمین کرده و بهبود بخشند. از سوی دیگر، در جهان پر تحول معاصر، آموزش به دوره ای خاص از زندگی محدود نمی شود و مفهوم آموزش در طول زندگی بسیار رواج یافته و از اهمیت بالایی برخوردار است.

شهروندان هر کشور، به دلیل سرعت تحول در پیشرفت علوم و فنون، همواره باید در شرایط آموزش کارآمد باشند تا بتوانند خود را با این تحول به گونه ای تطیبق دهند که در طول زندگی همواره برای جامعه مفید باقی بمانند.

در زمینه آموزش در ایران ذکر ملاحظاتی مناسب است. بر اساس قانون اساسی جمهوری اسلامی ایران، آموزش در کشور اجباری است. بنابراین دولت امکانات آموزش را تا پیش از دانشگاه برای تمام فرزندان کشور فراهم می سازد. همچنین، شمار دانشگاه ها و مراکز آموزش عالی کشور در دهه های اخیر بسیار توسعه یافته است و این امکان برای تمام متقاضیان آموزش عالی فراهم شده که جایی در دانشگاه برای ادامه تحصیل بیابند.

خانواده های ایرانی به آموزش فرزندان خود اهتمام زیادی می ورزند، زیرا آنها به خوبی واقفند که یکی از بهترین راه های تحرک طبقاتی و حرکت به سوی طبقه بالاتر، بهره گیری از آموزش است. بدین ترتیب، خانواده های مستمند و خانواده هایی که در رده های مختلف طبقه متوسط جا دارند، بخشی جدی از اهتمام و امکانات مالی خود را به این موضوع اختصاص می دهند. اگر فرزندی در ایران، خوب تلاش کند و آموزش نسبتا مناسبی در اختیار داشته باشد، چشم انداز تحرک طبقاتی برای او قطعی خواهد بود. اینچنین است که به دلیل نظام آموزشی کشور نسلی از مهندسان و پزشکان و متخصصان دیگر حوزه ها که به طبقه مستمند تعلق داشته یا در رده های پایین و متوسط طبقه متوسط بوده اند، اکنون در رده های بالای طبقه متوسط و حتی در طبقه ثروتمند جا یافته اند.