خبری از حسن روحانی نیست. سکوت، لب فروبستن و سخن نگفتن گاه بهترین استراتژی است. باید از سکوت رئیس جمهور استقبال کرد و بر این نکته تاکید داشت که سخنرانی های مدام و گاه تند و بی محابا از هر جنمی که باشد، رفته رفته توان خود را از دست می دهد و بی مقدار خواهد شد. سیاست داخلی ایران چنان دگرگون شده و روبه افول می رود که با شوک های موردی نمی توان آن را احیا کرد. شاید آنچه روحانی را به سکوت واداشته، پی بردن به ناکارآمدی همین شوک درمانی است. حسن روحانی سالیان باقی مانده بیش از هرکس دیگری باید تلاش کند تا نگذارد فضای خمود موجود به بن بستی سیاسی منتهی شود. شاید تدبیر سکوت برای بیرون رفت از وضعیت نامساعد اقتصادی و سیاسی بهترین راهکار باشد. اگرچه وضعیت سیاسی بسیار دستکاری شده و تشخیص سره از ناسره دشوار می نماید؛ اما دستکاری مجدد آن از سوی دولت برای پایان دادن به انتقادات و اعتراضات دردی را دوا نمی کند و صرفا به تاخیر انداختن تنش های بنیان کن است. در جبهه های نبرد هم زمانی فرا می رسد که باید چشم درچشم مرگ ایستاد و از آن نهراسید. هیچ رزمنده ای تا ابد نمی تواند پشت خاکریز بماند. خاکریزها برای دفاع و هجوم به وقت مقتضی هستند. اکنون دولت روحانی پشت خاکریزهای خود زیر آتش سنگین مشکلات اقتصادی و سیاسی قرار دارد و برای دفاع از خود کم نمی گذارد. وزیران او، علی ربیعی، عباس آخوندی و محمود حجتی توانستند دوباره به کابینه بازگردند.