همه ساله آخرین پنجشنبه سال، کانون حضور مردم سراسر ایران در گلزارهای شهداست. همه از راه های دور و نزدیک خود را به این مکان می رسانند تا به روح عزیزان از دست رفته درود بفرستند. در این ایام که سه دهه از آخرین روزهای جنگ می گذرد وقتی به زیارت اهل قبور می روید حتما مادرانی را می بینید که چشم به راه هستند و با رفتن بر سر مزار شهدایی که جز گمنام بودن نشانی ندارند، خود را دلداری می دهند. یا جوانانی که حالا برای خودشان خانم یا مردی شده اند و از پدر خاطره و تصویری جز عکس هایشان ندارند. عده ای را می بینید که لحظات پایانی سال را در کنار مزار شهدا به یاد آنهایی که امروز گمنام در زیر خروارها خاک خوابیده اند سپری می کنند، آنها برای قدردانی آمده اند، قدردانی از آنهایی که حتی نخواستند نامشان به عنوان قهرمان ملی ثبت شود. آمده اند تا سال شان را به یاد ایثارگرانی به پایان برسانند که در لحظه لحظه زندگی و هشت سال دفاع مقدس بی آنکه به گذر زمان توجه کنند برای آبادی و آرامش این آب و خاک جنگیدند.این روزها دیدن حضور پر رنگ مردم بر سر مزار شهدای گمنام، شهدای انقلاب و جنگ و شهدای مدافع حرم دیدنی است. این صحنه ها تسکینی است برای خانواده هایی که عزیزان شان را برای آرامش امروز مردم، فدا کرده اند. مردم ایران قدر و ارزش ایثارگرانی را که فداکارانه جانشان را پای اعتلای کشور گذاشتند می دانند و حاضرند بهترین ساعات عمرشان را که به دلیل تعطیلات کنار خانواده هستند بر سر مزار قهرمانانی سپری کنند که آرامش امروزشان را مدیون شان هستند. در این روزهای شلوغ و پر رفت و آمد با وجود تمام بغض و اشک ها، حال مان خوب است. همه چیز رنگ و بوی دیگری می گیرد و بار دیگر با شهدا عهد می بندیم که سال جدید با نظر آنها سالی پر از اتفاقات خوب باشد. چه نیکو است هدیه ای هر چند کوچک از صدقات، خیرات، فاتحه، نماز و... برایشان هدیه کنیم.