«اینجا من دو اسم دارم». صبح ها در یک اتاق صورتی و عصرها در اتاق صورتی دیگر لبخند خویش را به مشتریان وامی نهم. اینجا لندن است...؛ پایتخت سرزمینی که درخت تنومندی مانند شکسپیر را در بر خویش دیده و بایرون ها و شلی ها و کیتزها و مالروها و دیکنزها و اسکاروایلدها و ویرجینیا وولف ها داشته.... اینجا پایتخت پادشاهی بریتانیای کبیر است و برای اینکه بتوانی سقفی بر سر داشته باشی، باید دو اسم برای خود برگزینی...؛ نامی برای روز و نامی برای شب و گاهی هم نامت را فراموش کنی... و نه تنها نامت را که گذشته و دیروز و همه روزهایت را... و خودت را و آموزه های نیکت را...، زبانت را و کلامت را...، لهجه گرم شیرازی ات را...، باید به قاعده بازی کنی...، باید قاعده بازی را بیاموزی...، باید بیاموزی صادقانه دروغ بگویی و به دروغ هایت باور داشته باشی....