محمودجان، من گفتم این آخر سالی از تو عذرخواهی کنم و رسما بگویم بمیرم برایت. واقعا در طول تاریخ جهان من تنهاتر و غریب تر و سنگ رو یخ شده تر از تو ندیدم. بمیرم الهی. هشت سال رئیس جمهور مملکت بودی (می دانم خودت و مردم باورشان نمی شود ممکن است رئیس جمهور کشور بزرگی مثل ایران باشی، اما واقعا هشت سال بودی. الان که خوب است؛ من نگرانم 20 سال دیگر که توی کتاب تاریخ بنویسند تو رئیس جمهور ایران بودی، بچه های نسل بعد بگویند اینها باز تاریخ را عوض کردند. بگذریم...) و البته چند سال هم شهردار تهران بودی. از خدا پنهان نیست که تو در این سال ها واقعا زحمت کشیدی. البته برای ما مردم نه. برای رفقایت و برای آنها