ما فصل نوشدن طبیعت و آغاز دوباره را به «نظم» شروع نمی کنیم! «تعطیلی» و «فراغت» نظم روزمره ما را می شکند. البته، همه ما آرزویی مشابه یا شاید یکسان داریم: بتوانیم بر غول «زمان» غلبه کنیم و کمرش را به خاک بمالیم. از زنجیری که زمان به پای مان بسته و عادت مان داده به روزهای پی در پی آزاد شویم: زهی خیال باطل. پس همین اول کار قراری بگذاریم، اگر سودای برنامه ریزی های آنچنانی داریم و می خواهیم هزار کار نکرده را برای فرصت پیش رو فهرست کنیم بهتراست کنارش بگذاریم. «تعطیلی»، اما نمی تواند آغازگر خوبی برای یک سال باشد به ویژه آنکه ما کمتر آموخته ایم از فراغت مان ولو با دست خالی چگونه استفاده کنیم. با این